Regelrechte dierenmishandeling...

Regelrechte dierenmishandeling.  Hoe durven ze...

Het was lang geleden dat ik nog eens bij onze dierenarts moest gaan en daar had ik helemaal geen probleem mee.  Maar kijk, voor ik het wist stonden we in haar bureau.  Heel druk kon ik me daar niet om maken, ik was letterlijk van de kook door het warme weer.  Mooi rustig gaan zitten op de weegschaal: 33,9 kg en dan terug aan de deur gaan liggen.  Klaar om naar huis te gaan...
Niet dus want de arts wou eerst maar even in mijn oren koteren.  Gelukkig laten ze me dan even met rust omdat ze alle bei te druk zijn met door een machineke te kijken.  Blijkt dat er een enkel trosje schimmeltjes in mijn oren zitten.  Hopelijk snapt baasje nu dat het niet mijn schuld is als ik soms eens niet luister...ik heb die trosjes daar niet ingestoken ;-))
En dan begint het...krijg ik terug zo een zwarte muilband om, tillen ze me op de tafel om me dan te tekkelen zodat ik neerlig.  Meteen een pootgreep zoals ik de judo waardoor ik niet meer weg kan...  Ongelofelijk toch!!
Maar wie ben ik...Nena die luistert naar haar baasje die zegt dat ik toch zo flink ben ;-) dus ik blijf gewoon rustig liggen, ook al steken ze een naald in mijn poot.  Daarna heb ik het wel gezien en wil ik van de tafel af.  Dacht ik dat ik er eindelijk vanaf ben maar blijkbaar willen ze toch nog eerst in mijn oren kijken en zelfs baasje loert door dat apparaatje.  Ik wou gewoon dat ze verder deden zodat ik naar huis kon.  Ja tarara...spuiten ze eerst nog zo een nat goedje in mijn oren dus ik kan niet anders dan heftig schudden met mijn kop...  Ik ben er eindelijk vanaf ( voor vandaag) maar nu wordt het blijkbaar afwachten wat ze in mijn bloed vinden hoor ik hun vertellen.  Ze willen gaan zoeken waarom ik toch steeds zo'n rode oren heb en waar die jeuk vandaan komt.  Dat vind ik niet zo erg maar moest dit zo...?  Ik ben al benieuwd wat er nog volgt...

Onderuit...

Whahaha, nu was het Erica haar beurt om te lachen.  We hebben na lange tijd eindelijk weer eens afgesproken met mijn vriend Patoe en natuurlijk ook met Boomer en Snuffel.  Eerst maar weer elkaar begroeten op het speeltuintje maar ik was zooooooo opgewonden...rustige goeiedag zeggen zat er niet in.  Baasje dus iets minder blij omdat ik haar steeds heen en weer trok.  Uiteindelijk toch maar tot bij Patoe geraakt, Boomer goeiedag gezegd en ook even een dag gegooid naar Snuffel.  En terwijl we dan rustig wat stonden bij te praten...even naar mijn kids toe.  Ik was alleen "vergeten" dat mijn baasje nog aan de andere kant van de lijn hing ;-p  Deze keer dus geen baasje die lacht omdat Erica op de grond ligt maar een baasje met een groen plek op haar broek.
Nog even wat gewandeld en dan lekker spelen in Patoe zijn tuin. Lekker rennen en razen en raar maar waar...zelfs even met Snuffel gebabbeld die zomaar bij me kwam. 
Het zou nu niet meer zo lang duren voor we elkaar zien...ik hoop het maar, snel terug naar die grote bink zegt me wel wat.

Happy birthday to me

Happy birthday to me

Happy birthday to mejiejie

Happy birthday to meeeeeeeeeeeeee!!

En baasje heeft woord gehouden en mij een hele grote kom gekocht waar lekker veel water in kan en waar ik met mijn poten in geraak.  Ik werd bijna zot toen ik zag dat ze de waterslang boven haalde en eens ik mocht was er geen houden meer aan.  Neus er in en maar kijken of er ook geen visjes in zaten ( je weet maar nooit met water)

Natuurlijk zijn de kids er ook allemaal bij gekomen en niets zo plezant als belletjes maken die ik dan moest vangen.  Even concentreren en happen maar...

Liters water hebben ze over mij gegoten en al minstens even veel heb ik proberen opvangen met mijn muil. 

Uren kon ik zo door gaan maar...

Waar gingen ze nu heen?  Pyjamatijd en snoeptijd...  Ja daar kan geen waterspelletje tegen op natuurlijk.  Ik moest zelf ook mee met de baas maar onder een droogwrijfactie kon ik niet onderuit...

Maar goed, er komt blijkbaar nog meer eens we binnen zijn.  En zie ik baasje daar niet met een lekker stuk vlees aan de slag gaan en met aardbeien ( ook helemaal yummie!!)  Ik sta dus op de eerste rij als ze met dat vlees op een bordje gaan wandelen.  Zo goed opgevoed als ik ben ga ik mooi zitten, kijk mijn baas aan maar het enige dat die daar doen is een liedje zingen.

Dus ik kijk baas Danny aan, en ik kijk, en ik blijf kijken , en nog maar wat dieper in de ogen kijken.  Allé jong, normaal als ik naar hun kijk krijg ik altijd "EET MAAR" en nu... Uit pure miserie ga ik er maar bij neerliggen en je raad het niet...zetten ze dat bord voor mijn neus neer...

Maar er komt geen "EET MAAR"

Dus ik probeer dat vleestaartje maar te hypnotiseren om van zelf naar mij te komen want ik mag niet naar dat taartje happen...  Maar het werkt niet.  Even proberen wegkijken... doen alsof ik het niet zie...

Maar niets nada noppes.  Tot baasje eindelijk vind dat ze een goeie foto heeft.  Blazen ze dat kaarske uit en EINDELIJK valt er een eerste aardbei af voor mij, een tweede eentje voor Bono en nog eentje voor mij en EINDELIJK krijg ik mijn stuk verjaardagstaartvlees...

Whiepie...smullen maar.  Wanneer ben ik nog eens jarig??

Stinkende zalf...

Ja het is weer zover...baasje maakt terug jacht op mij en mijn poten. 
Lig ik rustig wat bij haar neer, te genieten van een streelke hier en daar wil ze ineens iets van tussen mijn tenen plukken.  Nou, dat was even zonder mij gerekent want zo snel ik kon stond ik recht.  Dus zij maar meteen mijn poot in de lucht, baasje Danny er bovenop.  Damn, ze hebben het ontdekt.  Ik heb wondjes tussen mijn tenen gelikt.  Dus dat is voor baasje maar het sein om met die stinkende propoliszalf tussen mijn tenen te koteren. Maar ik ken ondertussend die blik wel in hun ogen hoor dus ik muis er altijd onderuit.  Ik moet nog maar een snuifje ruiken en weg ben ik.
Dus is baasje nu zo slim om het vlug tussen mijn tenen te meppen als ik slaap en niet zo veel merk blijkbaar.  Zelfs dan ben ik niet meer veilig.  Ik begin dus maar te oefenen om met mijn ogen open te slapen maar dat lukt nog niet zo goed :-p

Pfffff...

Zucht....kreun....puffffff
Zoooooo warm.  Baasje is speciaal niet te ver met me gaan wandelen en dat is maar goed.  Ik ben hier nog maar 5 minuutjes rustig aan het wandelen in het park voor de deur en ik heb mijn tong al uit mijn bek hangen.  Ik kan al niet wachten tot het mijn verjaardag is want als baasje haar woord houdt...  Neen ik verklap nog niets, misschien heb ik het wel verkeerd gehoord wat ik misschien krijg voor mijn verjaardag.  Al hoop ik van niet ;-))
Mijn verjaardag?  Ik tel stilletjes af want 16 juni is het zover.  Dan versier ik de wereld al juist één jaar met mijn ( al zeg ik het zelf) mooie verschijning.
Maar voor nu, gewoon lekker veel binnen want daar is het lekker koel en een frisse bak met water bij mij in de buurt waar ik toch stiekem af en toe weer eens mijn poten in steek ;-))

Van alles naar niets...

Hmmmm, het kan snel veranderen.  Toen we deze morgen vertrokken op onze wandeling werd ik overstelpt met koekjes, het eindigde met een dikke vette foei en een ruk aan mijn leiband van hier tot in Tokio.

Baasje heeft het boek "Click to calm" van Emma Parsons gelezen.  Niet zozeer om de aggresieve hond in mij te temmen want ik ben nu eenmaal een watje van een hond :-p maar om me te leren dat ik eigenlijk niet zo bang hoef te zijn en dus ook helemaal niet hoef te blaffen ( heeft zij even gemakkelijk praten!)
Lopen we lekker over het voetpad als ik een labrador in het park zie lopen.  Dus moet ik gaan zitten van baasje en ik krijg me daar een resem koekjes omdat ik zo flink ben en gewoon rustig zit te kijken.  Had ze gelezen in het boek: belonen voor het uitblijven van slecht gedrag ( wat een goed boek zeg! ;-)
Wat later zie ik opnieuw een hondje en als ik op een goede plek kom opnieuw hetzelfde verhaal: zitten en een hele hoop beloningen omdat ik zo flink ben.  Dan maar verder gewandelt en als we in de buurt van Robbe zijn school komen steken we de straat over...hmmm ik hoor een hele hoop getetter dus er is echt iets op komst.  En ja hoor een hele rij kleine kindjes met een paar juffen, allemaal met een fluozakje op hun rug.  Wat een gek gezicht.  En zo hard als ik hun aankijk kijken zij mij ook aan, net als hun juffen.  Maar ik blijf kalm en rustig en dus word ik terug beloont ( wat gaat ie goed!! ).
Af en toe krijg ik wel eens een foei moet ik toegeven, mijn neus word echt constant naar de grond toe getrokken maar daar is baasje niet zo tevreden over.
We nemen ook een nieuw stukje mee op de wandeling.  We gaan naar het kerkhof waar baasje haar pepe begraven is.  Even ontspannen en mijn muil maar even in een vaas gestoken want ik had ondertussen best wel dorst gekregen.  Daarna maar terug in het gareel en daar loopt het al een eerste keer mis.  Als ik een man zie afkomen vertrouw ik hem niet helemaal dus ik geef hem maar een luide blaf en grom maar die man is niet weg te jagen, hij gaat zelfs nog even met baasje praten.  En weet je wat hij zegt??  Dat ik er goed in zit in het vlees en of baasje al met mij "gekweekt" heeft ::-/  Hij schrikt dan ook als baasje zegt dat ik nog 1 jaar moet worden. "Amaai wat een beer van een beest!"  Ok, dat is dus niet goed voor mijn zelfbeeld hé, ik ben verre van dik en oh wee voor wie anders durft te zeggen!
Dan maar verder gewandelt en is die vreemde man daar terug.  Naast zijn huis ligt een verwildert stukje "grasveld" en we zijn nog maar 10 cm aan dat pleintje of hij duikt al op achter ons.  Ik loop gewoon lekker flink naast baasje die zich op het einde omdraait naar de man en haar duim omhoog steekt :-)  Ja zeg, 't is niet omdat iemand anders daar zomaar gaat drollen neerleggen dat wij zo onbeleeft zijn he.
Helemaal moe aangekomen thuis maar ik pers er nog een laatste spurtje uit als we met Bono naar buiten gaan en daar loopt het mis.  Als we terug aan huis komen stapt de buurman uit zijn auto.  Baasje blijft lekker relax en wil me niet "aansteken" om te gaan blaffen door een strakke lijn maar dat haalt niet veel uit.  't Is ook zo een grote vent die buurman dus ik probeer maar even of ik hem kan wegblaffen ( niet dus:-0 ).  Vraagt hij of ik even bij hem kom en of het mag ( baasje dacht, leuk proberen socialiseren) maar voor ik het weet buigt hij zich naar me toe en flappert met zijn hand in het rond.  Ik duik dan maar in elkaar maar ik kan niet dieper want de grond zit in de baan.  Het enige wat ik dus nog kan is happen naar dat hand dat altijd maar dichter komt.
En kijk, ik word binnen gehaald door baasje met de lijn en krijg me daar een foei rond mijn oren:-(  "Ale jong, ge moet lief zijn tegen dat beestje." " Neen, ik wil niet dat ze zo gaat happen" en het is voorbij.  Zo boos heb ik haar lang niet meer gezien.
Baasje zat er duidelijk mee in haar maag ( en ik ook) maar gelukkig snapt ze mijn reactie.  Wat ze geleerd heeft...nooit meer iemand naar me toe laten komen ( of omgekeerd) zonder een kleine gebruiksaanwijzing ;-)