Van alles naar niets...

Hmmmm, het kan snel veranderen.  Toen we deze morgen vertrokken op onze wandeling werd ik overstelpt met koekjes, het eindigde met een dikke vette foei en een ruk aan mijn leiband van hier tot in Tokio.

Baasje heeft het boek "Click to calm" van Emma Parsons gelezen.  Niet zozeer om de aggresieve hond in mij te temmen want ik ben nu eenmaal een watje van een hond :-p maar om me te leren dat ik eigenlijk niet zo bang hoef te zijn en dus ook helemaal niet hoef te blaffen ( heeft zij even gemakkelijk praten!)
Lopen we lekker over het voetpad als ik een labrador in het park zie lopen.  Dus moet ik gaan zitten van baasje en ik krijg me daar een resem koekjes omdat ik zo flink ben en gewoon rustig zit te kijken.  Had ze gelezen in het boek: belonen voor het uitblijven van slecht gedrag ( wat een goed boek zeg! ;-)
Wat later zie ik opnieuw een hondje en als ik op een goede plek kom opnieuw hetzelfde verhaal: zitten en een hele hoop beloningen omdat ik zo flink ben.  Dan maar verder gewandelt en als we in de buurt van Robbe zijn school komen steken we de straat over...hmmm ik hoor een hele hoop getetter dus er is echt iets op komst.  En ja hoor een hele rij kleine kindjes met een paar juffen, allemaal met een fluozakje op hun rug.  Wat een gek gezicht.  En zo hard als ik hun aankijk kijken zij mij ook aan, net als hun juffen.  Maar ik blijf kalm en rustig en dus word ik terug beloont ( wat gaat ie goed!! ).
Af en toe krijg ik wel eens een foei moet ik toegeven, mijn neus word echt constant naar de grond toe getrokken maar daar is baasje niet zo tevreden over.
We nemen ook een nieuw stukje mee op de wandeling.  We gaan naar het kerkhof waar baasje haar pepe begraven is.  Even ontspannen en mijn muil maar even in een vaas gestoken want ik had ondertussen best wel dorst gekregen.  Daarna maar terug in het gareel en daar loopt het al een eerste keer mis.  Als ik een man zie afkomen vertrouw ik hem niet helemaal dus ik geef hem maar een luide blaf en grom maar die man is niet weg te jagen, hij gaat zelfs nog even met baasje praten.  En weet je wat hij zegt??  Dat ik er goed in zit in het vlees en of baasje al met mij "gekweekt" heeft ::-/  Hij schrikt dan ook als baasje zegt dat ik nog 1 jaar moet worden. "Amaai wat een beer van een beest!"  Ok, dat is dus niet goed voor mijn zelfbeeld hé, ik ben verre van dik en oh wee voor wie anders durft te zeggen!
Dan maar verder gewandelt en is die vreemde man daar terug.  Naast zijn huis ligt een verwildert stukje "grasveld" en we zijn nog maar 10 cm aan dat pleintje of hij duikt al op achter ons.  Ik loop gewoon lekker flink naast baasje die zich op het einde omdraait naar de man en haar duim omhoog steekt :-)  Ja zeg, 't is niet omdat iemand anders daar zomaar gaat drollen neerleggen dat wij zo onbeleeft zijn he.
Helemaal moe aangekomen thuis maar ik pers er nog een laatste spurtje uit als we met Bono naar buiten gaan en daar loopt het mis.  Als we terug aan huis komen stapt de buurman uit zijn auto.  Baasje blijft lekker relax en wil me niet "aansteken" om te gaan blaffen door een strakke lijn maar dat haalt niet veel uit.  't Is ook zo een grote vent die buurman dus ik probeer maar even of ik hem kan wegblaffen ( niet dus:-0 ).  Vraagt hij of ik even bij hem kom en of het mag ( baasje dacht, leuk proberen socialiseren) maar voor ik het weet buigt hij zich naar me toe en flappert met zijn hand in het rond.  Ik duik dan maar in elkaar maar ik kan niet dieper want de grond zit in de baan.  Het enige wat ik dus nog kan is happen naar dat hand dat altijd maar dichter komt.
En kijk, ik word binnen gehaald door baasje met de lijn en krijg me daar een foei rond mijn oren:-(  "Ale jong, ge moet lief zijn tegen dat beestje." " Neen, ik wil niet dat ze zo gaat happen" en het is voorbij.  Zo boos heb ik haar lang niet meer gezien.
Baasje zat er duidelijk mee in haar maag ( en ik ook) maar gelukkig snapt ze mijn reactie.  Wat ze geleerd heeft...nooit meer iemand naar me toe laten komen ( of omgekeerd) zonder een kleine gebruiksaanwijzing ;-)