Ze kan het...

Whippie...zondagmorgen dus terug naar de hondenschool. Ik heb er zin in dus spring bijna in de auto terwijl de hoedenplank er nog in zit...
Aangekomen laat ik zoals geweten horen dat ik er ben maar ik hou het iets rustiger dan woensdag tot groot genoegen van baasje. Ik mag van een meneer ook even kennis maken met zijn hond. En dan het veld op. Ik ben rustig genoeg om in de kring te gaan staan en als we naar onze groep vertrekken merk ik dat we op een nieuw deeltje van het plein gaan. Luisteren? Terwijl ik nu zoveel nieuwe geuren moet opnemen? Pffff is dat echt nodig. Voor de houdingen is het nodig dat meester even voor me komt staan om me uit mijn snuffelbeurt te halen. En dan doe ik het gewoon perfect:zit,af,zit,af,zit... Een volg wil ik wel doen maar dan alleen met een dikke vissnoep voor mijn neus en weg van de hondjes. Eens we richting hondenvrienden gaan is de snoep echt niet meer interessant genoeg. VOET... doe ik mooi hoor ( terwijl de juf afstand neemt zodat ik niet naar haar wil gaan) en OVER is ook geen probleem. Alleen naar de piquets lopen is iets anders ;-) Al mijn tandjes mogen ze zien en over die kleine en dikke banden spurt ik heen alsof er niets ligt...
Meester en de juf zijn het eens: ik ben te enthousiast en dat staat me in de weg. Ik kan het allemaal echt wel maar ik ben gewoon veel te geïnteresseerd in al de rest. En baasje hoor ik altijd maar zeggen "Ja ze moet eerst het zot kwijt. Ik heb nog een jaartje of twee geduld ;-)"
Het belangrijkste is dat ze weten dat ik mijn oefeningen eigenlijk wel kan. En wat meester vorige keer aangaf zegt de juf nu ook: baasje moet met mij gaan speuren! Benieuwd of baasje daar iets in ziet. Met mijn neus op de grond alle geurtjes opnemen zou mij inderdaad wel liggen en als ik dan aan het einde nog iets leuks of lekker vind.... ;-)

Zo boos :-(

Zo boos....zo boos had ik mijn baasje nog niet gezien :-(
Ik hoorde deze morgen mijn baasje opstaan en zoals ik altijd gewoon ben ga ik haar vriendelijk goeiedag zeggen aan de trap. Maar ik zag meteen dat ze in de gaten had dat er iets mis was... Ik ben dus al maar stilletjes wat verder gaan staan. "Wat is dat?" en er de kussensloop wapperde voor mijn neus. Even later kwam er ook een ganse hoop kussenvulling bijgewapperd. "Wat is dat?" en ik merkte dat baasje het blijkbaar hélemaal niet leuk vond dat ik met een kussen had gespeeld deze nacht. Ze keek echt heel boos. Heel stilletjes ging ik achter de salontafel gaan zitten maar baasje kwam terug dichter staan. Zou ze nu echt niet meer weten dat dat gisteravond nog een volledig kussen was en dat nu gewoon in stukjes getrokken was?
Elke keer ik naar haar keek werd ik een centimetertje kleiner. Ze zei niets meer maar die blik kon echt wel doden. Dus ging ik nog wat verder wegkruipen, ik was nu wel zeker dat ze het niet leuk vond. Ik besloot dan maar om haar even uit de weg te gaan. Gelukkig kwam Garfield mij op dat moment ter hulp door in de gordijnen te gaan hangen en ze met stang en al op de grond te laten donderen ;-)
Toen baasje terug tegen me begon te praten ben ik toch nog maar wat achter haar gaan zitten in plaats van voor haar....
Maar toen we naar de hondenschool gingen hadden we toch al een knuffelbeurt achter de rug. Gelukkig bleef baasje niet boos op me...dat zou echt verschrikkelijk zijn. Je kan je niet voorstellen hoe boos ze kan zijn...

Eten afgeven...

Het is geen geheim dat ik echt van eten hou. Ik eet mijn bakje elke keer helemaal leeg, lik het proper om afwas te besparen;-)
Wat baasje echter niet zo leuk vind is dat ik mijn bakje tot grommen en "uitvallen" toe verdedig als Bono in de buurt komt. Mijn baasje was dus eigenlijk echt wel benieuwd hoe ik zou reageren mocht zij tijdens het eten mijn bak zou wegnemen.
Het werd dus vanzelfsprekend even uitgeprobeerd. Ik kreeg tijdnes het eten een "ZIT"...hmm, toch maar doen alsof ik het niet hoor. Maar baasje greep in en zetten me in zit en haalde mijn bak weg. Zo zielig als ik kon keek ik haar aan...een echte puppysnoet. En ja hoor ik kreeg mijn bak terug en raad eens! Er lag nog extra lekkers in. Heerlijke eendennekken!
De volgende dag probeerde baasje opnieuw. "ZIT" ...hmmmm, hoorde ik iets, neen zal de wind wel geweest zijn ;-) En opnieuw wil baasje mij in zit brengen. Ik heb me niet boos gemaakt maar gristte toch nog een grote hap uit mijn bak ;-) Terug smachtend gekeken naar mijn baasje en daar was die bak terug...met een eendenkarkas er in!
Laat ons zeggen dat ik er géén probleem mee heb dat baasje mijn bak weghaalt ;-)) Alleen Bono en de poezen...dat die maar bij hun eigen bak blijven.

Een vriendje?

Op de hondenschool begonnen baasje haar ogen evenhelemaal te blinken. Mijn vriendje F. moet een nieuwe thuis zoeken. De vriend van zijn baasje reageert echt heel allergisch op F. en dus zoekt zijn baasje een leuk nieuw gezin voor hem. En ja, de vraag werd ook aan mijn baasje gestelt.." Wil je er geen tweede hondje bij? Hij is echt héél lief, luister goed en is echt een schat." En woeps, baasje haar hart smolt meteen. Echt waar ik kon het zo voelen. Het zou best wel leuk voor me zijn maar baasje Danny heeft echt al zijn hart gezet op een rottweilervriendje voor me. Drie grote hondjes vind ze net even te veel van het goede. Er moet ook gedacht worden aan vervoer van zo drie grote loebassen, vakanties...
En wat als ik en F. het zot krijgen en Bono helemaal onnozel maken? Ik vind het bijvoorbeeld het van het om aan zijn achterwerk te staan ruiken als hij een grote boodschap moet doen. Zie je ons daar al staan met twee ;-))
Er is dus een neen uitgekomen, baasje haar verstand heeft het overgenomen hoewel haar hartje nog steeds smelt bij de gedachte van een duits herder vriendje voor mij.
En toen Robbe wenend naar huis kwam omdat hij terug zoveel verdriet had om groenendaeler Wolf die hier vroeger woonde ( stierf twee jaar geleden) dacht ze ook even hoe het zou zijn voor een groenendaeler vriendje... smelt haar hart ook nog steeds voor ;-)

Is echt een softie hoor mijn baasje !

Mijn baasje?

Woensdagavond...net een lekkere regenbui overgekomen en gelukkig wordt het droog zodat we naar de hondenschool kunnen gaan. Ze hebben geweten dat ik er was, elke hond heb ik begroet met een paar luide blaffen. Eentje heb ik lekker extra veel naar geblaft tot ongenoegen van mijn baasje ( bloos).
Het veld dan maar op en met baasje ver buiten de eerste cirkel gaan staan tot we naar onze groep mochten gaan. hemel wat rook dat gras lekker. De regen had echt allemaal geurtjes naar boven gebracht. Mijn baasje? Was die er ook? Niets van gemerkt...ik hoorde haar zelfs geen zit of hier of af vragen. Alles maar dan ook alles om me heen was veeeeeeeeel interessanter. Drie soorten snoepjes werden voor mijn neus gehouden en af en toe had ik wel zin. Dus af en toe keek ik even op naar mijn baasje en uiteindelijk deed ik dan maar wat ik moest doen. Vooral voor die grote gedroogde vissnoepjes. Zo kreeg baasje me mooi in een wandeling rond tonnetjes, en in voet aan tonnetjes. En ja, de blijf deed ik helemaal perfect maar toen baasje me bij haar riep kon ik alleen maar denken ... jiiiiiiiiihaaaaaaa let's go ... enik liep lekker een rondje ;-) Maar de blijf ging wel hélemaal perfect. Mijn tandjes hebben ze ook héél goed mogenbekijken en deze keer ging ik wel lief bij meester zitten zodat hij me kon strelen. Deze keer geen gehuppel rond de meester in de hoop dat hij met me speelt ;-)
Ach, baasje was best wel blij omdat de volg goed ging naar mijn normen, de rest weet ze dat ik kan dus daar maakt ze zich geen zorgen in. Nog even met meester gepraat voor we het veld afgingen. Bedoeling was dat we mooi in een volg van het veld afgingen maar ...;-)) Meester merkte echt dat ik gewoon helemaal opging in de geur van het gras en vertelde dat ik misschien maar moest gaan speuren. Nog even gestreeld en gehoord dat meester het helemaal normaal vind dat ik zo blaf naar anderen, ik ben tenslotte een herder. En misschien mag ik de volgende keer even los op het veld samen met zijn honden... Zou wel leuk zijn, denk ik tenminste...

Onweer?

Ik moest eigenlijk dringend even buiten. Ik had net mijn bakje leeggeten en dan roep de natuur even alleen werkte die niet mee. Huppel ik gezellig naar buiten en voel ik enorme druppels op mijn kop tikken. Je kan je voorstellen dat ik zo snel mogelijk mijn bips draaide en binnen sprong. Baasje gaf niet op en ik ook niet. Ik dacht dat het wel voorbij was en sprong terug naar buiten toen baasje de deur open deed. Maar met mijn oren plat in mijn nek kwam ik terug gespurt. Moet eenkomisch gezicht geweest zijn, ik zou niet weten waarom baasje anders stond te lachen...
Even later hoor ik " Kopm Nena, je moet er van profiteren,het is even over." Maar ik was niet gek. Alleen omdat baasje mee ging naar buiten volgde ik haar. De druppels bleven weg en de wind waaide lekker door mijn vacht als ik iets in 't snuitje krijg. Wat beweegt daar toch in dat donker hoekje...FLITS...
Ik kan het echt niet zien en concentreer me echt héél hard om te weten te komen wat daar heen en weer gaat...BROEM BROEMEL DE BROEM !!!
Ik kan het niet zien. Of ik even een plasje wil doen vraagt baasje...hmmm niet echt zin dus geeft baasje op en gaan we terug binnen. Baasje Danny is benieuwd wat ik deed op die donder en bliksem maar baasje zegt dat ik helemaal niets deed. Was er dan iets aan de hand, moest ik iets doen? Niets gemerkt joh behalve dan dat bewegende ding. Morgen ga ik vast en zeker terug op onderzoek uit!

U lead

Ik had het al gezegd...op de hondenschool werd voorgesteld om even te trainen met een Ulead. Baasje is dus eentje gaan halen en liet me kennis maken. Ik moest echt heel dicht bij haar blijven lopen. Ik deed echt mijnbest maar baasje merkte dat ik toch probeerde om mijn neus net iets meer naar voren te steken ;-)
Gisteravond dan maar goed navragen op de hondenschool hoe en wat en waar ze op moest letten. Hebben we niet net héél veel geoefend op wandelen... baasje liet op een gegeven moment even een zachte gil van frustraties. Achter ons hoorden we de meester gewoon zeggen dat ik echt geen aandacht heb voor haar. Niet dat ik haar niet lief vind of dat vleesje niet lekker vind maar tja...ik wil gewoon echt alles gezien hebben:-( Gelukkig vond baasje het eigenlijk niet zooo erg maar als ze dan zag hoe mijn vriendje het deed... Gelukkig is mijn ander herdervriendje een beetje meer van mijn principe.
Na de les is baasje dan toch nog gaan praten met een oude juf van mij over de Ulead en weken van frustraties bleken dus niet nodig geweest. Er was gezegd dat ik eignelijk niet voor mocht lopen en netjes naast baasje moest lopen. Maar bedoeld was dat dit eigenlijk alleen op het veld is en niet tijdens alle wandelingen. Zolang ik niet trek mag ik gerust met mijn neus even voor lopen. En trekken deed ik eigenlijk niet echt. Baasje dus echt helemaal blij omdat ze ons al terug echt ontspannen zag wandelen. alleen ga ik echt een knop moeten omdraaien als ik op 't veld kom. Er moeten ook nog nieuwe commando's aangeleerd worden zoals "BIJ MIJ" en "DICHT" zodat baasje in staat is om mij echt in een wandeling toch terug bij haar te roepen als mijn neus ietsjes te ver vooruit zit ;-)
Verder is baasje ook heel hard geschrokken van mijn postuur. Ik stond heel dicht bij mijn duits herder vriendinnetje die 2 weken ouder is. Wat ben ik groot en fors ( neen niet dik!) gebouwd ten opzichte van haar. al die mensen die vertelden dat ik best groot ging worden zullen dus waarschijnlijk gelijk krijgen... Maar mama was ook best groot...

Een tweede opinie...

Baasje heeft me meegenomen naar een andere dierenarts. Ik heb nog steeds die zweertjes op mijn buik en ze wil nu best wel eens weten wat een andere dokter daar van vindt.
als de dokter van achter de hoek komt blaf ik hem luid goeiedag. Baasje Danny stelt de arme man gerust dat ik best wel meeval. Als ik binnen ben in zijn kabinet en alles wat bekeken heb laat ik dan ook zien dat ik eenhele grote mond heb maar eigenlijk een mak lammetje ben. Ik laat dan ook heel mooi naar mijn buik kijken maar als ze klaar zijn wil ik tochliever terug op de grond. Baasje is best wel blij met wat ze te horen krijgt. Deze dokter vermoed immers dat ik niet allergisch reageer. Mijn vel zou dan eigenlijk veel donkerder moeten zijn en ik heb toch een mooi roze vel. Bovendien ziet mijn vacht er best mooi uit vind hij. Die zweertjes vallen volgens hem ook nog wel mee maar geven wel duidelijk aan dat ik met een huidontsteking blijf sukkelen. En de jeuek die ik heb zou dus eigenlijk door die huidontsteking komen. Mijn huid is dus blijkbaar een hele zwakke schakel. Antibiotica wil hij dus zeker niet geven en al zeker geen cortisone. Mijn baasje is daar dus heel blij mee ( alhoewel ze thuis al had gezegd dat ze er niet mee akkord zou gaan mocht hij het voorstellen ;-)) We krijgen een folder mee over een speciale brokkenvoeding voor hondjes die last hebben van hun huid. Maar baasje wil toch nog even wachten en kijken of ze me met een homeopatisch of natuurlijk product niet even goed kan helpen. Spijtig genoeg krijg ik nu niet zomaar meteen terug al mijn lekkere snoepjes. Baasje houdt de allergie toch als mogelijke reden van mijn huidontsteking in haar achterhoofd. Ikkrijg binnenkort wél een kauwbot van haar als extraatje om te zien of ik reageer. En als dat een paar weken OK blijft gaan we terug een stapje verder. Ik kijk er al naar uit naar dat kauwbot maar dat hoefde ik jullie waarschijnlijk niet te zeggen ;-))

Bloeddruppels...

"Maar allé, wat hangt er daar nu weer aan uw neus." Als Robbe dit hoort komt hij even nieuwsgierig kijken. "'t Is een tandje!" en hij heeft helemaal gelijk. Ik ben er in geslaagd om een hoektand aan mijn neus te plakken. ;-) Baasje hélemaal blij want ze had al vier kleine melktandjes maar zo een hoektand is toch weer iets anders.
Nog geen twee dagen later...
"Poes, kom nen keer." En mijn baasje komt de hoek om en ziet hoe ik bij mijn ander baasje zit met voor mij allemaal bloeddruppels op de grond.
"Oh jee, zou die nu al ongesteld zijn. Is dat niet héél vroeg?"
Ik moet mee naar de keuken en daar kijkt baasje waar dat bloed juist vandaan komt. Eerst maar eens in de mond kijken en BINGO...baasje heeft bloed aan haar vingers. Mijn muiltje wordt dus grondig geïnspecteerd en kijk er is weer een hoektand weg. Baasje gaat meteen op zoek en is opnieuw zo blij als een klein kind dat een snoep krijgt omdat mijn tandje netjes op mijn kussen ligt.
Nog maar eens twee dagen later roept Tritia dat er bloed aan mijn pluchen bal hangt. En opnieuw wordt ik geïnspecteerd. Niemand mag nog zomaar rondlopen! Baasje moet en zal die grote kies vinden die ik blijkbaar ben verloren!! En yep yep yep, een stralend baasje met een kies van mij in haar handen.


En ondertussen ga ik gewoon door. Ik verlies de volgende twee dagen nog elke keer een kies die baasje netjes opspoort om te bewaren. Ze moet er wel om lachen en zegt dat ik het maar moet laten weten als ik een rietje nodig heb...
Baasje heeft nu dus al een mooie collectie tandjes van mij verzameld. En ik...ik krijg er gewoon prachtige nieuwe sterke tanden voor in de plaats. Jullie zijn dus gewaarschuwd ;-))

'T is een...

" 't Is een karakterken zunne." En baasje kan niet meer dan lachen...
Ik heb me terug van mijn beste kant laten zien op de hondenschool. Bij een wandeling rond tonnetjes heeft baasje even met de meester gebabbeld. Ze vertelde van mijn eeuwige enthousiasme om vanalles en nog wat te ontdekken tijdnes wandelingen in plaats van mooi naast haar te blijvenlopen. Meester ging dan maar even met me aan de wandel. Nou ik heb hem héél eerlijk laten zien hoe enthousiast ik wel ben ( grijns grijns). En terug die puberteit die boven komt...meester denkt dat ik daar wel eens last van zou kunnen hebben en daarom nu dus minder luister. Hij vroeg zelfs of ik klaar was voor de jongens :-} Neeeeeh joh, ik ben gewoon enthousiast ;-)
Misschien moet ik toch maar een ulead om geeft hij aan. Geen idee wat dat dan wel mag wezen maar ik ben zeker dat baasje mij dat nog wel laat zien?
Mijn commando's daar luister ik ook niet meer naar. Soms wel eens maar ik doe toch liever gewoon mijn eigen zin. En een ander duits herderpupje F. krijgt precies ook een beetje streken dus lachen mijn baasje en dat ander baasje best wel wat om onze streken. En wie ben ik om mijn baasje niet te laten lachen ;-)

Lembeekse bossen!!

Eindelijk zijn we dan in het bos geraakt. Ik had baasje er al zoveel over horen vertellen, ik was razend benieuwd. Uit de auto gekomen allereerst maar iedereen laten weten dat ik er nu ook was. En daarna kwamen er zoveel indrukken op me af. Al die kleuren, geuren, mensen, honden...ik wist niet waar ik eerst moest kijken of ruiken. De baasjes voelden zich ook helemaal in hun sas. Zij wisten natuurlijk al hoe leuk een bos kon zijn. Die gekke bende liep rond en kroop overal op. Maar ik wou er ook bij...
- klik de foto's aan om ze te vergroten -


En dan al die plassen. Wist je al dat ik ooooongelofelijk gek ben opplassen. Wat je daar allemaal niet mee kan doen en in vind...
- klik de foto's aan om ze te vergroten -


Tussendoor ook nog mijn baasje laten lachen met mijn streken. Iedereen werd begroet met mijn lieve blaf. Ook vriendelijk goeiedag gezegd tegen een paard, maar dat was er niet zo blij mee...ook al bleef ik ver weg. Net als baasje zegt dat ik nu eens flink mensen voorbijstap besluit ik toch even lief te blaffen. Die meneer bijna in de nek van zijn vriendin en baasje helemaal kreupel van 't lachen op de grond. "Dat is één van mijn negen levens." komt er met een lach uit. Zie je wel, die meneer vind het ook leuk dat ik even goeiedag zeg ;-)
En dan heb je natuurlijk ook mensen van wie hun negen levens al opgebruikt zijn denk ik...in elk geval toch hun gevoel voor humor. Wordt baasje gevraagd door een jogster om me bij hem te nemen heb ik het niet door tot die mevrouw dus op 10 cm voorbij mijn achterwerk voorbij huppelt. Ik schrik me rot dus blaf en kijk nu schrikt zij zich rot ( GRIJNS). Baasje en die jogster hebben nog even een dispuut maar nadien zie ik baasje rood worden vanhet lachen. Ja het had wel iets zo een eigenwijs ding opzij te zien springen...
Ik denk niet dat ik nog meer uitleg moet geven ...het was een hele leuke middag en zeker en vast voor herhaling vatbaar. Alleen dat bad als je dan thuis komt...ik snap niet dat dat écht nodig was...

Tong op de grond...

Gisteren heeft baasje gezien hoe lang mijn tong eigenlijk echt is en ik hoelang die van haar is ;-)
We zijn met de kids en gewapend met mijn bal het park ingedoken. Eerst even wat snuffelen en Bono zijn rondje meegewandeld. Daarna is het echte spel begonnen: voetbal. Elke keer schopte Erica de bal weg en liep ik erachter om hem te vangen. Die bal was van mij! Ik mocht niet los en de flexi was niet altijd lang genoeg dus baasje moest gezellig meehollen. Niet veel later kwamen Robbe en Tritia er bij staan en maakten ze een driehoek. De bal werd van de ene naar de andere geschopt en ik holde er steeds als een gek achteraan, met in mijn voetsporen steeds mijn baasje. Twintig minuten zonder stoppen hebben we het volgehouden. Daarna hing mijn tong toch al halverwege. Die van mijn baasje hing al bijna op de grond. Ik ben dan nog even mijn gebruikelijke gekke rondjes in de klimop gaan spurten. Eerst met Erica, daarna met Tritia. Robbe wou ook even maar daar dacht ik net iets anders over. Ik dacht iets gezien te hebben en ging dus even de andere kant op. Robbe heeft zijn best gedaan om me tegen te houden maar ik ben toch verder geraakt dan hij wou. Baasje stond verderop wat te lachen. Ze vond het blijkbaar wel een grappig gezicht hoe Robbe achter me aan huppelde...

"OVER"

Het is al twee weken geleden dat ik nog naar de hondenschool ben geweest. Eén keer konden we niet gaan omdat baasjes echt geen tijd hadden en verder waren de meesters en de juffen er niet. Morgen gaan we terug ( als het niet stortregent natuurlijk ;-)) en baasje is zo benieuwd hoe ik het zal doen.
We hebben hier thuis ook een beetje vakantie genomen maar niet vertellen tegen de meester hé. Alhoewel. Ik heb toch ook met baasje een nieuw commando geoefend. Ik moet zeggen met de baasjes want alleen kon baasje het niet. De kids hebben een bezemsteel in de lucht gehouden en dan moest ik daar "OVER" stappen met baasje. De bezemsteel kon ik niet zomaar op de grond omver gooien zoals ik op de hondenschool deed dus ik moest er echt over. Elke keer gingen ze een beetje hoger. En kijk, nu spring ik al over twee bezemstelen die achter elkaar gehouden worden met wat plaats tussen.
Baasjes blij en ik ook want ik kreeg elke keer iets te knabbelen ;-)
Eén keer heb ik hun wel eens bij hun neus genomen. Ik vond ze nét iets te hoog gaan voor mijn eigen gemak dus dook ik er maar gewoon onder ;-))

Knus bij elkaar

Al van toen ik net hier in huis kwam vond ik het veel gezelliger om dicht tegen Bono aangeknuffeld te liggen. Hij is daar heel vaak niet mee akkoord, vind dat ik te dicht kom. En ja, ik moet toegeven, soms ga ik echt wel héél dicht tegen hem aanliggen waardoor ik soms eens op zijn pootjes, vel of kop kom te liggen. Maar zeg nu zelf, het is toch véél gezelliger met zijn twee..

Snuf snuf...

"Ja amaai, wat zeggen we, je ruikt dat niet nu het bevroren is..." "Hallo! Bwèkkes!" "Tja dat ruikt precies naar den buiten."
Ik snuffel zelf aan de rand van de kast. Waar zijn mijn baasjes nu toch over bezig? Ik vind dat helemaal niet slecht ruiken...
Een kruidenmix die blijkbaar bestaat uit echt héle verse kruiden. Baasje leest op internet dat die "kruiden" uit de boekmaag van de koe komen... En dat vinden zij dus stinken maar ik zou het liefst van alles meteen zo een schijfje opeten ;-) Voor mij hoeven ze die bevroren worst zelfs helemaal niet in schijfjes te zagen hoor, leg maar in mijn bakje. En ik ben niet de enige die er zo over denkt want ook Bono kijkt of hij geen vingers kan aflekken.
Ik moet nog even wachten tot morgenochtend tot het helemaal ontdooit is mijn schijfje maar dan smikkel ik het zeker en vast in één keer naar binnen. Maar ik denk dat ik daarna wel geen lebbertje aan mijnbaasje zal moeten gaang even... Nu ja, laat maar komen die natuurlijke probiotica's ;-))