Zoete dromen...

Lekker mijn buikje vol gegeten, nog een dessertje voor de stoof en voor je het weet dommel je weg. Maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt mijn allerliefste botje los te laten.

Waarom ik het dan vast hou...

Stel je voor dat Bono plots zin heeft in een tuttefrutje om op te sabbelen!

Eventjes geen hondenschool

Voor mij is er even geen hondenschool meer :-(
Zondag was er geen hondenschool omdat enkele instructeurs examen hadden. De andere instructeurs zijn gaan supporteren en tussendoor hadden ze tijd over om wat te praten. Ze hebben ook even over mij gepraat en mijn dove oren. Als we woensdag op de hondenschool aankomen en baasje aan de instructeur wil gaan vragen of ik eventueel al voor de andere hondjes op het veld mag gaan staan wordt het toch een langer gesprek dan gepland. De meester en juf vragen zich af of het niet beter is als ik even wordt "lamgelegd" omdat ze denken dat ik last heb van stress. Dat stress de reden is dat ik geen aandacht heb voor baasje en dat ik al die hondjes en hun bewegingen rond mij niet goed kan kanaliseren. Baasje zegt dat ze al een afspraak heeft met een gedragstherapeut en daar zijn ze heel blij om. Ikzelf vraag me af wat die man dan allemaal wel met me gaat doen. Als hij maar geen thermometer in mijn arrière steekt zoals de dierenarts %-).
Ik kom dus de wagen niet uit en we gaan gewoon terug naar huis. Meester heeft zelfs gezegd dat er beter even geen balletjes ( en in mijn geval dus Bert) gegooid wordt maar enkel en alleen rustige wandelingen maak.
Pfffffff, echt niet leuk dat ze zomaar over je hoofd heen beslissen wat je wel en niet mag. Hopelijk mag ik toch nog aan de lange lijn :-(
Ik zet alvast mijn beste beentje voor als die therapeut langskomt zodat ik snel terug naar mijn vriendjes kan.

Uitbreiding...

Mijn baasjes zijn een beetje zenuwachtig en Robbe is helemaal van slag. Geen idee wat er door de telefoon is gezegd tot ik haar met de kids hoor praten. Neefje M. is opgenomen in het ziekenhuis omdat hij zich niet goed voelde en zijn hart daar raar op reageerde. 's Avonds gaat baasje dus naar het ziekenhuis om te kijken hoe hij het stelt en zenuwachtig wachten tot ze terug is. Als de deur open gaat dus helemaal blij als baasje binnenstapt en héél even merk ik niet eens dat...er twee kinderen mee naar binnen zijn geslopen!! Helemaal niet akkoord en dat laat ik merken door de longen uit mijn lijf te blaffen. Snapt baasje niet dat ze daar niet veilig staat en beter weg kan gaan? Neen hoor ze blijft gewoon tussen de kids staan en vraagt of ze me een snoepje willen geven. Hmm een snoepje?? Neen ze lokken mij niet in hun val en ik blijf gewoon blaffen. Even dichter en dan terug weg wezen. Of toch maar even proberen die snoepjes uit hun handjes te nemen? Ik rek mij zo veel mogelijk uit om toch maar dat snoepje te kunnen nemen maar toch niet te dicht te moeten gaan staan en het lukt me nog ook. Misschien vallen ze best wel mee maar ik ben best bang van hun en ik zie gewoon dat zij ook bang zijn van mijn luide geblaf. En baasje blijft gewoon lekker met een smile op haar gezicht staan ...goe bezig!!
Meteen daarna verdwijnt baasje in de keuken en roept de kids bij haar. ME vraagt of ik wil ETEN. He kent die dat dan ook?? En een beetje later komen MA en ME samen met mijn pot eten naar de living. ZIT in koor en mijn potje mooi naar beneden om dan samen EET MAAR te geven. Ze vallen blijkbaar best mee want eerst snoepjes en nu mijn eten...
Ok ik geef ze het voordeel van de twijfel maar ik hou ze zeker goed in de gaten hoor! Als ze 's avonds in de zetel zitten regelmatig even langs gaan en mijn neus in hun zij gaan porren en als het even kan duw ik mijn neus onder MA haar korte slaapbroek ;-)) Een beetje laten zien wie de baas is toch??
En dan komen er plots allemaal matrassen op de vloer met heerlijke dikke donsdekens en zachte kussens. Geen twijfel mogelijk en ik laat mijn slechtste karakter boven komen en...

...eis gewoon mijn plaatsje op die zachte matrassen ;-))

Pootjes lekker uitstrekken, ME haar benen wat uit de weg geduwd ;-)

Maar belangrijker is gewoon dat Robbe toch terug wat kan lachen ook al mist hij zijn neefje héél erg want met al die meisjes op zijn kap. Gelukkig is dit meisje stoer genoeg om voor een jongen door te gaan.

Lang heeft de pret niet geduurd want er wordt een plaat gezet zodat ik niet zomaar van liks naar rechts over de matrassen heen spring met de kids er onder ;-)

Geeft niet hoor, baasje slaapt aan dezelfde kant van de plaat en Bono ook.

's Morgens even iets lastiger dat ik niet zomaar goeiemorgen kan gaan zeggen aan de trap als ik baasje Danny hoor opstaan maar ik heb het overleeft ;-)

's Middags mag neefje ML dan eindelijk naar huis en komt hij nog even bij ons langs om met Robbe te spelen. Toch maar even blaffen als hij binnen komt maar ik zie dat hij wel te vertrouwen is ( Ok ook hij heeft lekkere koekjes) en voor ik het weet zijn ze allemaal terug weg. Terug rust in mijn huis en mijn eigen vertrouwde roedel om me heen...

Wat is dat toch allemaal...

Wat is dat toch allemaal in die TV?? Ongelofelijk hoeveel verschillende geluiden daar kunnen uitkomen. Ik kan best begrijpen dat mijn baasjes daar helemaal in op gaan. Van loeiende sirenes, naar blaffende honden, over naar tekenfilms met een rare muis, zo door naar raar pratende mensen en weet ik wat nog allemaal. Nog een beetje en ik ben zelf een TV-verslaafde hond. Ongelofelijk wat ze daar allemaal op kunnen laten zien en horen.

Als een speer...

Toen we gisternmorgen aan het spelen waren inhet park had baasje mijn touw meegenomen. Ze probeerde zo goed als mogelijk te volgen waar ik er mee heen zoefde maar op een gegeven moment was ze toch niet even rap als ik. Touw dus helemaal niet terug te vinden ook al speelden we in het licht van de lantaarn. Net voor we dus naar de hondenschool vertrokken gingen we met z'n allen nog even terug in het park om het touw op te halen. Nog even wat spelen tot plots mijn baasje, Trita en Robbe er vandoor gingen. Ze liepen zomaar naar huis toe en ik moest achter blijven bij Danny en Erica. Ze keek zelfs niet meer om...helemaal gek werd ik daar van en wist dat ik iets moest doen. "Nena, HIER! Poes pas op Nena is daar!!" Ik heb niet geaarzeld, heb mijn halsband over mijn hoofd getrokken en als een speer achter haar aan gegaan. De ZIT heb ik haar niet gegeven...veel te opgewonden dat ik haar terug had gevonden. En als ik zie dat ik enkel gevraagd word om te zitten ga ik maar naar de auto...als ik moet zitten dan liefst in de auto ;-))
Baasje vond het eigenlijk wel lief om te zien dat ik haar niet wou missen maar ik heb moeten beloven het nooit meer te doen. Ik heb het niet kunnen beloven, net zo min als zij mij kon beloven dat ze me nooit meer zomaar zou achterlaten. Dat wordt dus blijkbaar terug een werkpuntje, ik voel hem al aankomen ;-))

Hele korte les...

Zondagochtend is baasje al om 5.45 wakker omdat ik met Bono iets te veel kabaal maak. Ik wil gewoon spelen met Bono maar hij vind er niet beter op om te blijven blaffen... Nu bleek dat baasje blijkbaar toch van plan was om héél vroeg op te staan dus ze vond het niet zo erg ;-)
Eerst maar lekker gaan wandelen. 6.10 uur 's morgens is er echt nog geen kat te zien in het park dus ik mag lekker van baasje wat los. Eerst los volgen en dat wil ik wel alleen stoort het me dat mijn lijn achter me aan sleept... Dat in het park die lange lijn achter me aan zoeft in de sneeuw vind ik dan weer niet erg. Zalig hoor zo in een zacht licht en krakende sneeuw onder onze pootjes. En dan maar gek doen met baasje...
Daarna ging ze even naar de bakker en toverde een lekker ontbijt op tafel met hartjes erbij. Blijkbaar is het vandaag valentijn en moet je je geliefden extra in de watten leggen. Maar hoe kan dat als ik hier zit en mijn droomhond in een ander huisje.
Daarna dan maar klaargemaakt voor de hondenschool en oh boy sta ik lekker actief. Op het plein trek ik baasje van links naar rechts en we geraken alleen maar in de groep omdat baasje me even "helpt" wandelen door me te "begeleiden" aan mijn harnas. En daarna...je kent me ondertussen wel al genoeg om te weten dat er zoveel te zien is ;-) Die vijf speciale minuutjes kan baasje op haar buik schrijven, ik rol liever in de sneeuw en probeer zo veel mogelijk om bij juf Fania te geraken of eender welk hondje er passeert. Dus besluit baasje na een gesprek met juf dat het beter is om van het veld af te gaan. Ik moet al de wagen in maar heb eigenlijk geen zin. Tegenpruttelen helpt niet, ze nemen me gewoon op en zetten me er in. Ik snap er niets van...wat is er nu mis mee dat ik bij iedereen wil gaan om vriendelijk goeiedag te gaan zeggen?
De baasjes blijven nog wat op de school en gaan met iemand praten, ikzelf heb me er letterlijk en figuurlijk bij neergelegd dat het voor vandaag voorbij is. Af en toe even rechtzitten en al zeker als er een groep baasjes met hun hondje aan de auto komen staan babbelen. Moest ik nu ook nog kunnen horen wat ze te zeggen hebben dan kon ik wat meepraten.
Ik heb baasje precies wat verdrietig gemaakt of was het wat juf te zeggen had want op het plein leek baasje ook wel wat verdrietig...
Gelukkig blijf ik baasje haar liefste hond en 's avonds krijg ik een lekkere pensstaaf voor mijn valentijn. Hélemaal yammie, alleen vervelend dat het bij Bono iets minder vlug op was en ik dus moest toekijken hoe hij lag te zabberen aan zijn staaf. Ik heb stilletjes geprobeerd om mijn tong er ook nog even op te kunnen leggen. Eerst heel dicht sluipen, dan mijn muiltje tegen dat van Bono en dan sllllllurp om meteen een grauw te krijgen van Bono. Hij was dus niet akkoord...;-)

Vijf minuutjes tijd...

Twee weken ben ik niet naar de hondenschool geweest. Eerst baasje ziek , dan ik ziek...maar gisteravond was het terug zo ver. Veel vriendjes waren er niet, de sneeuw heeft hun baasjes tegen gehouden om langs te komen maar niet getreurd, er viel meer dan genoeg te zien ;-) We waren met drie in de groep en kijk, twee waren er nieuw. Eentje vond ik heel erg leuk, een duits herdertje en ik heb echt geprobeert om er bij te geraken maar ik mocht nooit. Dan maar naar andere kanten opgetrokken, misschien kon ik zo wel bij iemand anders geraken. Baasje kon er niet mee lachen maar ik heb er mij maar niet te veel aan gestoort. Als ze niet wou dat ik trok dan rolde ik gewoon wat in de sneeuw...maar dat was ook niet goed. Ok ok, dan maar eens mijn beste beentje voor gezet. En ik gaf haar 5 volle minuten een volg van hier tot in Tokio. Ging ze links, dan ging ik mee. Stopte ze dan stopte ik en ging mooi in voet zitten. Draaide ze om naar rechts...dan ging ik mee in rechts natuurlijk ;-) Meester had het gezien en liet ons maar even mooi doorwerken maar vanzodra er een andere opdracht kwam...had ik dat herdertje weer in het oog. Van een mooie wandeling van het plein af was er geen sprake meer natuurlijk. En al zeker niet meer eens ik baasje in het oog heb die naar de auto stapt. Meester dan maar even overgenomen om te voorkomen dat ik bleef trekken. Elke keer ik maar vooruit schoot kreeg ik me een ruk aan mijn lijn dat ik terug naar hem vloog. Een korte en krachtige NEEN erbij maar...als hij denkt dat ik me daar aan laat kennen. Drie stappen vooruit, één rukje achteruit is voor mij nog steeds twee stappen vooruit natuurlijk ( maar ik denk dat hij het anders ziet, ofwel kon hij die avond niet zo goed tellen) En even stilstaan geeft mij gewoon terug de mogelijkheid om even te ruiken... "Er is werk aan jong." Maar baasje vertelt gewoon trots hoe flink ik het hier thuis doe op mijn wandelingen. Nem!! Dat laatste metertje nog even een goede ruk aan de lijn van mijnentwege en ik ben bij baasje Danny. Net niet hard genoeg om meester Bert op zijn derrrière te leggen ;-))
Zondag zien we wel hoe het gaat en misschien, héél misschien heb ik terug even vijf minuten tijd voor mijn baasje ;-)

I'm back

Ik ben er helemaal bovenop, geen diaree meer voor mij! En ik ben niet de enige die daar blij mee is. Baasje straalt als ze me gans mijn bakje ziet leeg eten en ziet welke mooie drolletjes ik draai ;-)
En eindelijk mag ik nu ook terug gaan wandelen. Aanhet park krijg ik mijn extral lange lijn aan en bij het woordje "VRIJ"...gaaaaaaaaaaaaaaan met die banaan!! Lekker uitlopen, rollen van links naar rechts in het ooo zo zachte gras van het park. Wat heb ik al die grassprietjes één voor één gemist.
Daarna mijn muil helemaal in de plastic zak om te zien wat baasje heeft meegenomen om te spelen. Zalig dat ik er weer helemaal tegen aan kan gaan en ik zie baasje ook helemaal glunderen als ze mijn zotte buien ziet. Ziek zijn mag voor mij nu wel weer minstens een jaartje wachten. Laat nu eerst maar al die andere hondjes aan de beurt ;-)

Zo baasje zo hond...

Zo baasje zo hond...kwam spijtig genoeg uit. Ik vertelde eerder dat mijn baasje ziek was, wel ik heb haar voorbeeld gevolgd. Ik mocht niet denken aan eten of ik had al diaree. Ik liet dus maar heel wijzelijk mijn eten staan alleen werd ik er gek van dat Bono dacht dat hij het dan maar op mocht eten. Gelukkig hoefde ik maar gewoon met mijn kop over mijn bakje te hangen en snapte hij de boodschap. Ik niet eten, hij al zeker niet eten uit mijn bak. Gisteren zijn we dan maar naar de dierenarts gegaan. Wat was dat lang geleden. Toen ik binnen kwam was ik dus helemaal hyper en trok baasje achter me aan. Al die geurtjes, ik moest ze allemaal opsnuiven en echt ontdekken wie er allemaal gelopen had. De dierenarts schrok zich een bult toen ze zag dat ik al zo groot was ;-))
De weegschaal gaf nog een 30,8 kg aan en ook daar schrok ze best wel van omdat ik toch nog maar 7 maand was. Ze moest wel toegeven dat ik helemaal niet dik was maar raadde toch aan me minder eten te beginnen geven. Slechte punten dus voor haar ... En al helemaal toen ze een thermometer in mijn derriére stak! Baasje was apetrots dat ik gewoon rustig bleef staan, ook toen ze een naald in mijn bil plofte. Maar ja, ik ben nu wel al een en ander gewoon van haar ;-)
We zijn thuiswaarts gegaan met een doosje met roze pilletjes maar bwèèèk wat smaken die slecht. Gelukkig heeft baasje er aan gedacht om wat kruidenmix van Carnibest uit de vriezer te halen. Dat was héél lang geleden en het water kwam in mijn muil toen ik het rook. Dat de pilletjes daar in gemengd zitten vind ik helemaal niet erg hoor. Zo krijg ik ze toch door mijn keel en bovendien helpt het mijn darmen een beetje om terug te genezen.
Van baasje hoorde ik dat mijn maatje Izzy er ook wat last van diaree begint te krijgen. Misschien moet ik maar eens op ziekenbezoek gaan en een kruidenworst meenemen als geschenkje. Want zo ziek zijn...'t is niet alles. Maar ja, wie ben ik om de uitspraak "Zo baasje zo hond" niet na te leven ;-)