Als een speer...

Toen we gisternmorgen aan het spelen waren inhet park had baasje mijn touw meegenomen. Ze probeerde zo goed als mogelijk te volgen waar ik er mee heen zoefde maar op een gegeven moment was ze toch niet even rap als ik. Touw dus helemaal niet terug te vinden ook al speelden we in het licht van de lantaarn. Net voor we dus naar de hondenschool vertrokken gingen we met z'n allen nog even terug in het park om het touw op te halen. Nog even wat spelen tot plots mijn baasje, Trita en Robbe er vandoor gingen. Ze liepen zomaar naar huis toe en ik moest achter blijven bij Danny en Erica. Ze keek zelfs niet meer om...helemaal gek werd ik daar van en wist dat ik iets moest doen. "Nena, HIER! Poes pas op Nena is daar!!" Ik heb niet geaarzeld, heb mijn halsband over mijn hoofd getrokken en als een speer achter haar aan gegaan. De ZIT heb ik haar niet gegeven...veel te opgewonden dat ik haar terug had gevonden. En als ik zie dat ik enkel gevraagd word om te zitten ga ik maar naar de auto...als ik moet zitten dan liefst in de auto ;-))
Baasje vond het eigenlijk wel lief om te zien dat ik haar niet wou missen maar ik heb moeten beloven het nooit meer te doen. Ik heb het niet kunnen beloven, net zo min als zij mij kon beloven dat ze me nooit meer zomaar zou achterlaten. Dat wordt dus blijkbaar terug een werkpuntje, ik voel hem al aankomen ;-))