Hele korte les...

Zondagochtend is baasje al om 5.45 wakker omdat ik met Bono iets te veel kabaal maak. Ik wil gewoon spelen met Bono maar hij vind er niet beter op om te blijven blaffen... Nu bleek dat baasje blijkbaar toch van plan was om héél vroeg op te staan dus ze vond het niet zo erg ;-)
Eerst maar lekker gaan wandelen. 6.10 uur 's morgens is er echt nog geen kat te zien in het park dus ik mag lekker van baasje wat los. Eerst los volgen en dat wil ik wel alleen stoort het me dat mijn lijn achter me aan sleept... Dat in het park die lange lijn achter me aan zoeft in de sneeuw vind ik dan weer niet erg. Zalig hoor zo in een zacht licht en krakende sneeuw onder onze pootjes. En dan maar gek doen met baasje...
Daarna ging ze even naar de bakker en toverde een lekker ontbijt op tafel met hartjes erbij. Blijkbaar is het vandaag valentijn en moet je je geliefden extra in de watten leggen. Maar hoe kan dat als ik hier zit en mijn droomhond in een ander huisje.
Daarna dan maar klaargemaakt voor de hondenschool en oh boy sta ik lekker actief. Op het plein trek ik baasje van links naar rechts en we geraken alleen maar in de groep omdat baasje me even "helpt" wandelen door me te "begeleiden" aan mijn harnas. En daarna...je kent me ondertussen wel al genoeg om te weten dat er zoveel te zien is ;-) Die vijf speciale minuutjes kan baasje op haar buik schrijven, ik rol liever in de sneeuw en probeer zo veel mogelijk om bij juf Fania te geraken of eender welk hondje er passeert. Dus besluit baasje na een gesprek met juf dat het beter is om van het veld af te gaan. Ik moet al de wagen in maar heb eigenlijk geen zin. Tegenpruttelen helpt niet, ze nemen me gewoon op en zetten me er in. Ik snap er niets van...wat is er nu mis mee dat ik bij iedereen wil gaan om vriendelijk goeiedag te gaan zeggen?
De baasjes blijven nog wat op de school en gaan met iemand praten, ikzelf heb me er letterlijk en figuurlijk bij neergelegd dat het voor vandaag voorbij is. Af en toe even rechtzitten en al zeker als er een groep baasjes met hun hondje aan de auto komen staan babbelen. Moest ik nu ook nog kunnen horen wat ze te zeggen hebben dan kon ik wat meepraten.
Ik heb baasje precies wat verdrietig gemaakt of was het wat juf te zeggen had want op het plein leek baasje ook wel wat verdrietig...
Gelukkig blijf ik baasje haar liefste hond en 's avonds krijg ik een lekkere pensstaaf voor mijn valentijn. Hélemaal yammie, alleen vervelend dat het bij Bono iets minder vlug op was en ik dus moest toekijken hoe hij lag te zabberen aan zijn staaf. Ik heb stilletjes geprobeerd om mijn tong er ook nog even op te kunnen leggen. Eerst heel dicht sluipen, dan mijn muiltje tegen dat van Bono en dan sllllllurp om meteen een grauw te krijgen van Bono. Hij was dus niet akkoord...;-)