Mijn arme baasje...

Ik heb een beetje medelijden met mijn baasje. Ze voelt zich helemaal niet goed en ploft zodra ze kan neer in de zetel om wat later terug naar de badkamer te spurten. Ik vind het heel rot voor mijn baasje en besluit om haar zo veel mogelijk te late zien dat ik met haar meeleef. En hoe kan ik dat beter doen door mijn muil zachtjes in haar hand te duwen als ze boven het toilet hangt.
Gelukkig kan ze ook nog even wat slapen en dan hou ik trouw de wacht naast de zetel. Dat ze haar voeten in mijn zij ploft om naar de badkamer te spurten neem ik er graag bij.
Gisteren was ze ook nog heel beroerd dus ik ga lekker wandelen met Danny zodat ze veel kan rusten. En zondag ... geen hondenschool. Geeft niet want ik voel me zelf ook maar wat mottig 's morgens en geef ook een beetje over ( lekker solidair met baasje ;-) ) en mijn eten laat ik links liggen. Na 10 minuutjes neemt baasje het weg en een uurtje later probeert ze nog eens of ik wil eten. Pas als baasje het een beetje opwarmt en het met de hand geeft eet ik de helft op. Ik heb genoeg als ik iets vies in mijn muil proef...baasje heeft door dat puur lam toch niet mijn favoriet is. Misschien daardoor ook dat die jeuk stilletjes is terug gekomen?
Voor deze avond staat er in elk geval geen lam meer op het menu. Baasje heeft het verwisselt voor vis...
's Middags ben ik er terug helemaal klaar voor en al zeker als baasje met me wil gaan wandelen...