Lembeekse bossen!!

Eindelijk zijn we dan in het bos geraakt. Ik had baasje er al zoveel over horen vertellen, ik was razend benieuwd. Uit de auto gekomen allereerst maar iedereen laten weten dat ik er nu ook was. En daarna kwamen er zoveel indrukken op me af. Al die kleuren, geuren, mensen, honden...ik wist niet waar ik eerst moest kijken of ruiken. De baasjes voelden zich ook helemaal in hun sas. Zij wisten natuurlijk al hoe leuk een bos kon zijn. Die gekke bende liep rond en kroop overal op. Maar ik wou er ook bij...
- klik de foto's aan om ze te vergroten -


En dan al die plassen. Wist je al dat ik ooooongelofelijk gek ben opplassen. Wat je daar allemaal niet mee kan doen en in vind...
- klik de foto's aan om ze te vergroten -


Tussendoor ook nog mijn baasje laten lachen met mijn streken. Iedereen werd begroet met mijn lieve blaf. Ook vriendelijk goeiedag gezegd tegen een paard, maar dat was er niet zo blij mee...ook al bleef ik ver weg. Net als baasje zegt dat ik nu eens flink mensen voorbijstap besluit ik toch even lief te blaffen. Die meneer bijna in de nek van zijn vriendin en baasje helemaal kreupel van 't lachen op de grond. "Dat is één van mijn negen levens." komt er met een lach uit. Zie je wel, die meneer vind het ook leuk dat ik even goeiedag zeg ;-)
En dan heb je natuurlijk ook mensen van wie hun negen levens al opgebruikt zijn denk ik...in elk geval toch hun gevoel voor humor. Wordt baasje gevraagd door een jogster om me bij hem te nemen heb ik het niet door tot die mevrouw dus op 10 cm voorbij mijn achterwerk voorbij huppelt. Ik schrik me rot dus blaf en kijk nu schrikt zij zich rot ( GRIJNS). Baasje en die jogster hebben nog even een dispuut maar nadien zie ik baasje rood worden vanhet lachen. Ja het had wel iets zo een eigenwijs ding opzij te zien springen...
Ik denk niet dat ik nog meer uitleg moet geven ...het was een hele leuke middag en zeker en vast voor herhaling vatbaar. Alleen dat bad als je dan thuis komt...ik snap niet dat dat écht nodig was...