Nog geen twee dagen later...
"Poes, kom nen keer." En mijn baasje komt de hoek om en ziet hoe ik bij mijn ander baasje zit met voor mij allemaal bloeddruppels op de grond.
"Oh jee, zou die nu al ongesteld zijn. Is dat niet héél vroeg?"
Ik moet mee naar de keuken en daar kijkt baasje waar dat bloed juist vandaan komt. Eerst maar eens in de mond kijken en BINGO...baasje heeft bloed aan haar vingers. Mijn muiltje wordt dus grondig geïnspecteerd en kijk er is weer een hoektand weg. Baasje gaat meteen op zoek en is opnieuw zo blij als een klein kind dat een snoep krijgt omdat mijn tandje netjes op mijn kussen ligt.
Nog maar eens twee dagen later roept Tritia dat er bloed aan mijn pluchen bal hangt. En opnieuw wordt ik geïnspecteerd. Niemand mag nog zomaar rondlopen! Baasje moet en zal die grote kies vinden die ik blijkbaar ben verloren!! En yep yep yep, een stralend baasje met een kies van mij in haar handen.
En ondertussen ga ik gewoon door. Ik verlies de volgende twee dagen nog elke keer een kies die baasje netjes opspoort om te bewaren. Ze moet er wel om lachen en zegt dat ik het maar moet laten weten als ik een rietje nodig heb...
Baasje heeft nu dus al een mooie collectie tandjes van mij verzameld. En ik...ik krijg er gewoon prachtige nieuwe sterke tanden voor in de plaats. Jullie zijn dus gewaarschuwd ;-))
