Elke keer ik daarna ging neerliggen bleef mijn baasje maar als een rups door het gras kruipen dus heb ik héél even voor haar mijn best gedaan...
Ondertussen heb ik het thuis ook door hoe ik buiten kan geraken. Als ik moet gaan plassen en mijn baasjes zijn niet meteen aan de deur durf ik de vliegendeur zelf open doen. Ik neem dan een klein aanloopje, kin op mijn borstkas en een sprongetje erbij zorgen dat ik via een kopstoot de deur openkrijg. Mijn baasje moest wel lachen met dat grappig gezicht. Nu moet ik alleen nog leren om daarna ook de deur dicht te doen zodat de poezen niet naar buiten kunnen lopen zei ze.
's Avonds hebben we dan iets gedaan dat ik eigenlijk minder leuk vond. Achteraan het grote blauwe stalen ding ging er een enorme klep open en mijn baasje tikte even in dat ding terwijl ik "AUTO" hoorde. Gelukkig wist ze wel dat ik helemaal niet zo hoog kon springen ( ik geraak maar met veel moeite op de drempel aan huis ) dus tilde ze mij op om mij er in te zetten. Helemaal niet leuk maar gelukkig kreeg ik wat kaas. Plots ging die grote klep dicht...wat ging ik nu meemaken? Gelukkig verscheen aan de andere kant het gezicht van mijn baasje. Oh mijn god, dat stalen ding begon te ronken en te bewegen...dit wou ik helemaal niet maar ontsnappen kon echt niet dus heb ik mij zo dicht mogelijk bij mijn baasje gelegd op een kussen. Mijn baasje bleef me maar toespreken hoe flink ik wel was. Het enige leuke was dat ik heel regelmatig wat kaas kreeg. Best want anders ging ik echt wel piepen van angst hoor! Heel lang heeft het niet geduurd gelukkig en toen we stopten en die grote klep open ging kreeg ik een heeeel groot stuk kaas. Ikke blij dus maar lang niet zo blij als toen ik terug begane grond onder mijn pootjes kreeg. Blijkbaar gaan we dit dus morgen opnieuw doen...alvast maar even denken hoe ik er onderuit kan komen ;-))
